Życie po życiu

 W czwartek  synek wrócił z przedszkola i cały czas podśpiewywał sobie : 

"Tata jest potrzebny aby przybić gwóźdź". Po kilku dniach musia dowiedziała się od babmusi, która zajmuje się jej dziećmi w czasie pracy o okolicznościach tego zdarzenia. Otóż synek powiedział babmusi, że było mu bardzo smutno gdy dzieci w przedszkolu to śpiewały. Było mu bardzo przykro i nawet spadła mu jedna kropelka z oka. Musi też zrobiło się bardzo nieswojo. Wzięła więc maluszka na kolana i opowiedziała o swoim dzieciństwie notabene też bez swojego tusia. Opowiedziała, ucałowała, przytuliła, obiecała, że gwóźdź też wbije jeśli trzeba będzie. Może trochę krzywo, może nie za pierwszym razem, może nie tak jak zrobiłby to tuś, ale wbije.

Trochę się znowu zaniepokoiła, bo przecież powielił się model z jej dzieciństwa i tym samym przechodzą na młodsze pokolenia odbiegające od tzw. normy wzorce funkcjonowania jej rodziny.

Then she said it’s OK

I got lost on the way

But I am a supergirl

And supergirls don’t cry